Sekcja Historii Botaniki powstała w ramach Polskiego Towarzystwa Botanicznego w 1983 roku. Pierwszą przewodniczącą w latach 1983-1992 była prof. dr hab. Jadwiga Dyakowska. Pod koniec życia sprawowała tę funkcję honorowo. W okresie od 1992 do 2007 przewodniczyła Sekcji prof. dr hab. Alicja Zemanek, a od 2007 do 2016 prof. dr hab. Ludwik Frey. Obecnie, od października 2016 r. przewodniczącym został prof. dr hab. Piotr Köhler.
      Sekcja Historii Botaniki liczy aktualnie 32 członków. W Oddziale Krakowskim jest ich - piętnastu, Lubelskim - czterech, Poznańskim - jeden, Śląskim - trzech, Szczecińskim - jeden, Warszawskim - sześciu i we Wrocławskim - dwóch.
Zainteresowania członków Sekcji koncentrują się na wielu zagadnieniach, między innymi są to:
historia botaniki w ośrodku krakowskim, warszawskim, wileńsko-krzemienieckim i wrocławskim,
dzieje mykologii w Polsce,
botanika Renesansu,
botanika XIX i XX w.,
botaniczne zbiory zielnikowe i muzealne,
biografie botaników,
piśmiennictwo botaniczne,
staropolska literatura botaniczna,
dawne księgozbiory botaniczne,

Teofrast (ok. 370-287 p.n.e.), urodzony w Erezie, grecki uczony i filozof. Uczeń i przyjaciel Arystotelesa, potem jego następca w Liceum (Likejon), szkole perypatetyków. W swoich badaniach skupiał się na filozofii przyrody. Rozbudował metodę obserwacji i stosował ją w badaniach biologicznych. Studiował systematykę, morfologię, geografię i fizjologię roślin. Uważany jest też za prekursora ekologii i geografii roślin. Sformułował różnice między światem zwierzęcym i roślinnym. Świat roślinny podzielił na 4 grupy (drzewa, krzewy, krzewinki i zioła), opisał około 500 gatunków roślin, podał sposoby ich użytkowanie w różnych dziedzinach życia. Jest autorem dwóch zachowanych opracowań, traktujących o roślinach, znanych w przekładach łacińskich: Badania nad roślinami (9 ksiąg), odpowiadające mniej więcej temu, co dzisiaj nazywamy systematyką i Przyczyny procesów zachodzących w roślinach (6 ksiąg), które może uchodzić za fizjologię roślin. Uważany za twórcę lub ojca botaniki. Pozostawił też prace z dziedziny m.in. filozofii, fizyki, mineralogii, historii, prawa i psychologii. /Ludwik Frey/

Karol Linneusz (Carl von Linné) 1707-1778. Lekarz i botanik z wykształcenia. Urodził się w rodzinie pastora, w Rashult w Smalandii, szwedzkiej prowincji. Od dziecka interesował się przyrodą. W 1727 r. studiował medycynę najpierw na uniwersytecie w Lund, potem w Uppsali. Dzięki pomocy profesora historii naturalnej Olofa Rudbecka otrzymał funkcję ogrodnika w uczelnianym ogrodzie botanicznym. Swoją wiedzę botaniczną pogłębił w czasie samotnej wyprawy w 1732 r. po Laponii, w czasie której opisał wiele nowych gatunków roślin. Po dwóch latach wybrał się na wyprawę po prowincji Dalarna, gdzie poznał Sarę Moraeus, córkę lekarza z Falun. Studia medyczne zakończył obroną pracy doktorskiej o malarii, na uniwersytecie w Harderwijk. W Holandii wydał Systema naturae (1735), dzieło ciągle przez niego uzupełniane (pod koniec liczyło ok. 1400 stron). Potem przebywał w Paryżu i Londynie, pracował w kilku ogrodach botanicznych w Holandii i wydał tam kilka prac naukowych. W 1738 r. wrócił do Szwecji i ożenił się z Sarą Moraeus. Jakiś czas praktykował w Sztokholmie jako lekarz, a w 1742 r. został profesorem na Uniwersytecie w Uppsali. Wkrótce objął (jako pierwszy) prezesurę powstałej właśnie Królewskiej Szwedzkiej Akademii Nauk. Otrzymał tytuł szlachecki, objął funkcję lekarza królewskiego, mianowano go członkiem wielu uczelni zagranicznych. W 1774 atak poważnej choroby uniemożliwił mu pracę na uniwersytecie. Wkrótce stan jego zdrowia znacznie się pogorszył. Zmarł w 1778 r. Uważany za twórcę nowoczesnej taksonomii roślin. Opracował sztuczny system świata roślin, tzw. "system płciowy", nazewnictwo roślin (i zwierząt), zwane systemem binominalnym (obowiązuje do dzisiaj). Autor epokowego dzieła Species plantarum (1753). Był zwolennikiem kreacjonizmu, jednakże dopuszczał istnienie zmienności organizmów i możliwość powstawania nowych gatunków w wyniku krzyżowania. Do najważniejszych prac Linneusza należą (obok wymienionych już Systema naturae i Species plantarum), m.in.: Flora Lapponica (1737), Genera plantarum (1737), Classes plantarum (1738), czy Philosophia botanica. (1751). /Ludwik Frey/