Wspomnienie o Pani Profesor Romanie Czapik

      W dniu 21 lutego 2008 r. botanika polska poniosła bolesną stratę. Zmarła Pani Profesor doktor habilitowana Romana Czapik.
      Tytuł profesora zwyczajnego otrzymała w 1994 r. Jednakże karierę zawodową zaczynała w 1953 r. jako nauczycielka biologii w liceum. W tym samym roku została asystentem w Instytucie Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego.
      Należała do wielu organizacji, pełniła rozmaite funkcje. Między innymi była członkiem Polskiego Towarzystwa Botanicznego, a nawet w latach 1atach 1965-1966 podjęła się w Oddziale Krakowskim niewdzięcznej funkcji skarbnika. Była również członkiem komitetu redakcyjnego czasopisma Acta Biologica Cracoviensia Ser. Botanika, cenionego nie tylko w Polsce, ale i zagranicą.
      Była wybitnym naukowcem. Opublikowała ok. 120 prac z zakresu szeroko pojętej cytologii i embriologii. Ostatnio bardzo wiele uwagi poświęciła zjawisku apomiksji u roślin, zajmując się nim dogłębnie i stając się w tej dziedzinie niekwestionowanym autorytetem.
      Pasją Pani Profesor była też historia botaniki. Była aktywnym członkiem Sekcji Historii Botaniki PTB. Bez wątpienia mamy jeszcze w pamięci Jej ostatnie wystąpienie podczas spotkania naszej Sekcji, w maju 2007 r., zatytułowane: "Kwiat paproci w botanice i folklorze XX wieku".
      Profesor Czapik była cenionym wychowawcą wielu pokoleń polskich botaników. Zawsze chętna do służenia pomocą i radą młodym ludziom. Była przy tym znakomitym wykładowcą. Jej wystąpień słuchało się z wielką przyjemnością. Odznaczały się nie tylko jasnością, ale również zawsze staranną polszczyzną. Dbała o język polski, o jego czystość. Polecam gorąco artykuł, zamieszczony w "Fragmenta Floristica et Geobotanica Polonica" 12(1), 2005, autorstwa Pani Profesor, zatytułowany: "Problemy współczesnej polskiej terminologii botanicznej". Przy tym znakomicie władała językiem angielskim.
      Profesor Czapik chętnie brała udział w zjazdach, konferencjach, sympozjach i spotkaniach naukowych, których była aktywnym uczestnikiem, wygłaszając zwykle referaty lub komunikaty. Wnosiła zawsze wiele ciepła, humoru i dobrotliwej ironii. Cechowała Ja ciekawość, zapał i chęć do poznawania wciąż nowych zagadnień.
      Na moją prośbę Pani Profesor zgodziła się napisać rozdział o embriologii traw do "Księgi polskich traw". Mam tę satysfakcję, że książka dotarła do Jej rąk i Pani Profesor mogła obejrzeć wydrukowany owoc swych przemyśleń na ten pasjonujący temat. Być może była to jedna z ostatnich, a może nawet ostatnia Jej praca.
      Profesor Czapik była z urodzenia krakowianką i tutaj, w naszym mieście, pozostanie na zawsze. 28 lutego spoczęła na cmentarzu Rakowickim. Straciliśmy nie tylko znakomitego uczonego, ale porządnego, a przede wszystkim dobrego CZŁOWIEKA!
      Pocieszajmy się jednak, że do Pani Profesor można z pewnością odnieść znaną maksymę Horacego: non omnis moriar, chociaż - znając Jej skromność - należy się spodziewać, że nie powiedziałaby tego o sobie samej.

Ludwik Frey