W dniach 16–17 maja 2017 roku w Rogowie, odbyła się konferencja „Anatomia i histogeneza roślin: wczoraj, dziś i jutro”. Konferencja była wspólnym przedsięwzięciem Polskiego Towarzystwa Botanicznego, Wydziału Biologii i Ochrony Środowiska UŚ, Wydziału Leśnego SGGW oraz Wydziału Biologii i Biotechnologii UMCS w Lublinie.

Nasze spotkanie było dedykowane pamięci i naukowej spuściźnie Profesora Zygmunta Hejnowicza.

W czasie sesji naukowych poruszane były zagadnienia z zakresu struktury i rozwoju oraz biomechaniki roślin.

Konferencja zgromadziła ponad 100 uczestników z różnych krajowych ośrodków naukowych oraz najbliższą rodzinę Profesora Hejnowicza.

Pragniemy podziękować wszystkim uczestnikom i sponsorom: MNiSW za dotację wspierającą finansowo naszą konferencję, oraz sponsorów: DELTA OPTICAL, KAWASKA, OLYMPUS, OPTATECH, i PRECOPTIC.

Największą atrakcją położonego w Apeninach Środkowych Parku Narodowego Monti Sibillini jest ukryta wysoko w górach rozległa dolina krasowa (polje) Piano Grande. Położona na wysokości 1250–1350 m n.p.m. dolina ma 6,5 km długości i 3 km szerokości. Większą część jej powierzchni zajmują pola uprawne i łąki, zbocza pokrywają lasy bukowe, a na otaczających ją szczytach występują zbiorowiska roślinności górskiej.

Na skraju doliny, na wysokiej skale leży urocze miasteczko Castelluccio di Norcia. Wczesnym latem zjeżdżają się tam tysiące turystów, by podziwiać i fotografować barwne kobierce maków, chabrów i innych polnych kwiatów. Dolina słynie także z uprawy cennej odmiany soczewicy – składnika tradycyjnej włoskiej potrawy, serwowanej w chwilę po sylwestrowym toaście. Niestety, trzęsienia ziemi z lata i jesieni 2016 roku całkowicie zniszczyły miasto, zaś w górach powstały niebezpieczne szczeliny i osuwiska.

Niniejsza galeria powstała podczas fotograficzno-krajoznawczej wyprawy samochodowej w Apeniny w lipcu 2016.

Niewielkie obszary, które latem są pozbawione pokrywy śnieżnej, zajmuje tundra. Jej główny komponent stanowią porosty (występuje tu ponad 2 tysiące gatunków porostów), zaś subdominantem są mszaki (około 600 gatunków). Flora roślin kwiatowych jest skrajnie uboga – występują tu zaledwie dwa rodzime gatunki.

Niniejsza galeria powstała podczas 39. Polskiej Wyprawy Antarktycznej, w której autor uczestniczył dzięki grantowi finansowanemu przez Narodowe Centrum Nauki (projekt badawczy nr 2013/09/B/NZ8/03293). Serdeczne podziękowania składam na ręce Pani Profesor Marii Olech za pomoc przy identyfikacji porostów na wykonanych przeze mnie zdjęciach.

Tematyka zdjęć w niniejszej galerii jest nietypowa dla Polskiego Towarzystwa Botanicznego, ale przyroda ożywiona Antarktyki to przede wszystkim fascynujące zwierzęta, efektownie prezentujące się na tle dzikiego krajobrazu. Sezon letni trwa tu zaledwie 4 miesiące, w czasie których młodociane osobniki muszą dojrzeć na tyle, by przetrwać długą surową zimę lub wyczerpującą wędrówkę w cieplejsze rejony.

Niniejsza galeria powstała podczas 39. Polskiej Wyprawy Antarktycznej, w której autor uczestniczył dzięki grantowi finansowanemu przez Narodowe Centrum Nauki (projekt badawczy nr 2013/09/B/NZ8/03293).

Obecność ludzi w Antarktyce datuje się od początku XIX wieku. Surowe piękno tej krainy i jej wielkie bogactwa naturalne przyciągały żądnych przygód odkrywców. Wraz z pojawieniem się łowców uchatek i wielorybów rozpoczęła się rabunkowa gospodarka żywymi zasobami Antarktyki. Naukowcy rozpoczęli tu pracę stosunkowo późno – rozwój antarktycznych badań naukowych nastąpił dopiero na początku XX wieku. Dziś rejony te są chętnie odwiedzane przez badaczy i turystów, zafascynowanych dziką przyrodą.

Niniejsza galeria powstała podczas 39. Polskiej Wyprawy Polarnej, w której autor uczestniczył dzięki grantowi finansowanemu przez Narodowe Centrum Nauki (projekt badawczy nr 2013/09/B/NZ8/03293).